გაზიარება

* * * იღვიძებს სფინქსი

იღვიძებს სფინქსი, სისხლის ტბორი ცას შერევია,
იწვის ცარგვალი, – რაღაც ხდება ძველ აზიაში, –
გახედავს ქალაქს შაოსანი ვინმე დიაცი
და უცნობ ბექზე ატირდება იერემია.

ცად კი, თითქოსდა ანთებული იელებია, –
ბრუნავს ხომლი და მთვარიანში ისმის გნიასი
და ცრემლიანი ოცნებები ესაიასი
კვლავინდებურად შემოდგომის ქარში ქრებიან.

მზე მაინც ნათობს, იხარჯება სანთლის ღერებად,
თუმც სიკეთის ბჭე უკეთურმა უკვე შეხურა,
წყავს საწყაული, – იწონება ნაკლიც, მშვენებაც,

დრო კი ძველ ქუჩებს მიუყვება ოჩოფეხურად.
და გაზაფხულის გულუბრყვილო ამომღერებას
კვლავ ნაღვლიანად ელოდება ზამთრის ბეღურა...