ჭავჭავაძე ილია
გაზიარება

ელეგია 

მკრთალი ნათელი სავსე მთვარისა 

მშობელს ქვეყანას ზედ მოჰფენოდა 

და თეთრი ზოლი შორის მთებისა 

ლაჟვარდ სივრცეში დაინთქმებოდა. 


არსაიდამ ხმა, არსით ძახილი!.. 

მშობელი შობილს არრას მეტყოდა, 

ზოგჯერ-კი ტანჯვით ამოძახილი 

ქართვლის ძილშია კვნესა ისმოდა! 


ვიდექ მარტოკა... და მთების ჩრდილი 

კვლავ ჩემ ქვეყნის ძილს ეალერსება... 

ოხ, ღმერთო ჩემო! სულ ძილი, ძილი, 

როსღა გვეღირსოს ჩვენ გაღვიძება?! 

??????