დამტვრეული აკვნის მონოლოგი

ნოემბერია. სიცივეა. მზე თითებს იმტვრევს.

ფოთლები ხეზე თამაშობენ "ჩამოხრჩობანას".

ქარი დამძიმდა, ვეღარ ბერავს იმდენად ფილტვებს,-

სულის შებერვით ცას აბელის სისხლი მობანოს.

ცაც აღარ არის გამჭვირვალე, მით უფრო – თხელი,

მიწა ნახშირისნაცვალია და ტალახს აკმევს.

ტარტაროზებად გადაქცეულ დედების ხელით,

ჩვილების სისხლში გადაყრიან დამტვრეულ აკვნებს

და არ იქნება ყვავილებში მზეების კდემა –

მოსილება და მიმოსევა ველზე სიოთა...

მხოლოდ სიშიშვლე, სიმარტოვე, სიბერე, სევდა,

სინანულივით მორჩენილი უკან სიონი...

მოგონებები - სისხლისფერი, როგორც კატექუ,

სურვილი – წიხლით გაუტეხო ხერხემლის მალა

საკუთარ წარსულს... და რადგანაც განზე გადექი,

გამომშრალ სულში მეწამულ ფერს შვილივით მალავ,

როგორც ობოლი – გარდაცვლილი მშობელის სურათს,

რომელსაც ხშირად იხსენებს და სახე არ ახსოვს.

წევხარ ნესტიან საწოლში და მთვარე გახურავს,

მასაც შენსავით გამოსვლია თვალებთან ხავსი.

ვინ იცის, იქნებ შვილი მოკლა შენსავით მანაც,

ვინ იცის, იქნებ შეშლილია შენსავით ისიც,

გინდა არ გწამდეს ეს ცა, ღამე, სისხლიც და თანაც

სიქალწულეში დადებული გულწრფელი ფიციც,

რომელიც გატყდა, როგორც ვაზა, როგორც ვიტრინა,

როგორც ოდესღაც დალუქული, სადღაც, საკნები.

მე შენ მოგიტან გადაგდებულ აკვანს. გატირებ

და შენ გექნება ერთი ცოდვით უფრო ნაკლები.

და შენც ნახავ, რომ გამჭვირვალე და თანაც თხელი

ცა აღარ არის, მიწაც უკვე შენს სხეულს აკმევს.

ახლა, მკვლელებად გადაქცეულ დედების ხელით,

ჩვილების სისხლში გადაყრიან დამტვრეულ აკვნებს,

ჰოდა, ავკრიფოთ...