გაზიარება

მოკლე ფიქრები სამი კონკრეტული გადახვევით

ერთხელ
ცრუ სიყვარულით აჩუყებული ვიცრემლებოდი,
დარბეული გონებით,
თაფლისფერი დარაბებით გადაგმანულით.

გღალატობდი,
სახე მქონდა შესაზიზღი, ჭუჭყიანი,
განვიცადე შაოსანი ფუღუროება,
აჩუყებული ვიფლობოდი კაშკაშა ლაფში.

და აჰა! იძრა საძირკველი თვითონ ძირკველთა,
მოუცურებულ, უძრავბადებულ ძირკველთა ძირი,
გამაყრუებელ სიყვარულით ყველაფერი გადაიკვეთა.

სადარბაზოს ვარდისფერი ბათქაში მზეში,
ნიკელის ძველი საწოლის სინათლე;
შუშაბანდში ხილის ვაზაზე ზოლება ტილო,
"ელვარებს ვაშლი სისხლივით წითელი",
მობერილი შუბლსზემოთა გაშლილ ფანჯრებში
გაღვიძებული ძველი სიგრილე;
ფოთლების ფარღალალა ჭუჭრუტანებში
უცებ სიმჩატით ატაცებული ჩიტი იჭყივლებს.
ანთებულ აგურის კედლებს,
კაშკაშა ცისკენ საცხობიდან ამონადენ ვანილიან სუნს,
ვიწრო ქუჩის რულსა და თვლემას
შეერია ტკბილი სურნელი, გულის მიმლევი, -
განჯინის თავზე ყვითელ ფქვილად ცვენილ მიმოზას, -
ნაზ-უილაჯოდ გადმოუშლია მიზეზიანი ღეროები, ჩამოყრილები.
აქეთ, ეზოში, რძისფერ ბურუსით
ამოყვავილდა, ხე ამოჩნდა, ასცდა სახურავს.
როგორ ინთება! - მოჩანს ფანჯრებში,
დედა ტკბილი ჩაით გვაპურებს.
როგორ ინთება! - ჩამავალ მზეში მთელ დღეს მხურვალი
დარაბები გადაიღეღა,
დარაბებქვეშ თბილი ბუღი, პეპლის ფერფლი ნაცრისფერ-ფშუტე.
როგორც სოფელში, როცა სასტუმროდ
აკეტილი უკანა მოღებულია,
მწვანედ ანთია ოთხკუთხედად კაკლების შუქით;
დაყრილ ფოთლებში წამოჩოჩდება ჩუმი შრიალით ნიავის წელი,
იქ ფაჩა-ფუჩით ქათმები თბილ იღლიებს ნისკარტებით გამოთხრიან,
მერე კი, როცა ჩვენთან ბინდდება,
ჯერ ისევ მზეში ამონაშვერი
შორით ღორეშა, მირონწმინდა და ხორითია.
ღამის ეზოში ლამფის პარპალი სამზადიდან იქით სახლამდე,
ღამის ჭრიჭინი, უცაბედი გადაძახილი,
სტუმრობ-ბაასით გადავლილი სამხრობის სითბო,
მოყოლილი აგერ აქამდი,
დედა გვაპურებს ტკბილი ჩაით, ღია ფანჯრებში
ნარინჯისფერი მოატივტივებს გორგორა თავებს ეკლესიათა,
წამონთებულა „არსენალი" წითელ ლენტივით,
ელავს შიგდაშიგ და იშვიათად
გადაირბენს შუშაბანდები ალავარდნილ ოთხკუთხედებად,
წითელ ფანჯრებში ელვარს ყველაფერს
ჩამავალი მზის ალი ედება.
და უცებ ჩაქრა. გადაეგლისა ცივი ცეცხლით გუმბათებს თავი,
გული მევსება გაურკვევი, უცოდველი ამაოებით,
ალბათ სოფელშიც
საუკუნო შებინდებისკენ ჩამუქებულა კაკლების ჯგუფი,
შემონთქმული ღვინისფერი საღამოებით;
იქიდან ვიცი „თქორი", „კაკაჩი",
აქ კვლავ ქალაქის გარეუბნებში ყვითელ გარგარში იგანგლებიან,
არეულია არე-მარე შრიალის და წვიმისა და ღრუბლის განგაშში;
ისევ ისეა დამდგარი, ყველის მყრალი ბიბინი.
მუშამბა მოწრიპინე აწებებით აჰყვა იდაყვებს.
ყავის ძველი კოლოფია ხრეში მარილით,
ლამფა ანთია ბროწეულის ყვითელ ყვავილად,
ზღაპრების წიგნი წაცვენილი ფურცლების ჩენჩვით
(დედა გვიკითხავს თავგადახრილი),
შიგ ნახსენები თამასუქის გასუქებას, სიყვითლეს ვხედავ,
ჩაიდანის სახურავი შიშინით დახტის,
ველასკესის სველი ინფანტა დატალღულა ფურცლის სისველით
ლამბაქქვეშაა გამოჩრილი სანთლისფერი სახით.
ძველი მაგნიტოფონი მოტრიალე კასეტების გატეხილ ყუით;
ჩემ ოთახში, როცა მზე ჩადის,
იატაკზე აბრიალდება ერთი ბილიკი და ბოლოს ღუის,
მზე მიდის შინა,
არგადამხდარის გახსენებით სინანული მოაქვს მუსიკას,
დაუძებნელ, უსაფუძვლო განგაშთა ფშვინვა.
ის აქ არის, მუსიკის სვრელში,
აღარ მახსოვს, როგორ მანიშნებს
მთლიანი დროის დამაბრმავებელ აუტანლობას
მშობლის ბურუსი შეუმჭირვალი,
მშობლის ორთქლის გამოტანება.