გაზიარება

* * * კარგა ხანია

კარგა ხანია,
რაც მე შენთან არ მედგომება
(უბედურია ქალი,
გულით გამორჩეული!),
მე გამაბეზრეს
სასაცილო ჩემმა ომებმა,
რომლებიც არ ღირს
ერთ ყვავილად ამ ბროწეულის...
ახლა მაისის
კოპშეკრული ქუში დარია,
საცაა ზეცა დაიგრგვინებს,
გატყვრება მეხიც...
წალეკოს მაინც
რაც ტკივილი და სიმწარეა,
იმდროინდელი,
რაც მიწაზე შემოვდგი ფეხი...
გარიოს მაინც
ამდენ შხამში სულ ერთი წვეთი
უცეცხლო თაფლის,
მათრობელა სურნელი ველთა,
დაირღვეს იქნებ
ჩემი ციხის უმზეო მკერდი
გამოჩნდეს ვინმე -
თუნდ სიკვდილის მოჰქუხდეს ელდა...
გაიხა ღრუბლის
მორღვეული,
ელამი უპე
და ვიდრე ავდარს
თავს შეუშვერს მიწა ეული,
ავწიოთ
ჩვენი სიყვარულის
პატარა კუბო
და ჩავფლათ სადმე
უხმოდ!
როგორც ძე უდღეური...