ქარი ვერაფერს დააკლებს სიტყვას
მაინც ნურასდროს ნუ მიენდობი ქარებს...
მძიმეა,
როცა პოეტი გკითხავს:
- ნეტავ რომელი საუკუნეა გარეთ?
რას ეტყვი,
ანდა რა უნდა უთხრა,
იგივე მზეა და იგივეა მთვარე.
პოეტი შფოთავს და მძიმედ სუნთქავს:
- ნეტავ რომელი საუკუნეა გარეთ?
ო, ეს არ არის საუბრის თემა,
ეს სარჩულია -
საუბრის შიდა მხარე.
პოეტი თავის სიზმრებში კვდება:
- ნეტა რომელი საუკუნეა გარეთ?!
ბოლოს ის მოგლავს,
რითაც სულს ითქვამ,
ნელდება ქარი, ნელდება მზე და მთვარე
და არასოდეს მარცხდება სიტყვა...
- მაინც რომელი საუკუნეა გარეთ?!
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru