ვნახე შენი სახე, ვეღარ მოგისწარი.

ისლის სახლი, ისლის სახლი, ქარი, ქარი. ქარი…

ბავშვი თავის თავთან რიკტაფელს თამაშობდა, ყიოდა, ყიჟინებდა, გაიხარებდა. დედა ოდიშურ რიკულებიან აივანზე ჩონგურს უკრავდა.

“ გულო, აქ მოდი!“ -  გადასძახა დედამ.

ბიჭუნამ მიირბინა ხშირკულულიანმა. დედამ ჩონგური აივნის მოაჯირის ლინგზე დაჰკრა მეყვსეულად. ბზრიალით, წრიალით, რიალით აფრინდნენ ჰაერში ჩონგურის ფერადი სადაფები, როგორც პეპლები ქარისგან დაფეთებულნი.

ბავშვი შეკრთა, გაოცდა, თვალის უპეები გაუფართოვდა და დედას შეაშტერდა.

დედას ცრემლები მოერია და უსიტყვო კოცნით დააშოშმინა ბალღი.

“რად ჰქენი ეს, დედიკო?“ ამოიკითხა დედამ ბავშვის განცვივფრებულ თვალებში.

“შენი მხიარული ყიჟინა მეღირსა, და რაღად მინდოდა ეგ მტირალა ჩონგური?!“

ბავშვი დადუმდა. დაღონდა. მის გულში დაივანა საიდუმლომ: რისთვის დაამსხვრია ჩონგური დედიკომ?

ბავშვი წამოიზარდა. გამოჰკითხა გადიას.

ჩონგური უჩუქნია თურმე დედისთვის აგურისფერჩოხიან მამაკაცს, რომელიც მისი სიყვარულისათვის სატევრის წვერზე წამოეგო. ქალი სხვაზე გაუთხოვებიათ. ქალს უნუგეშო სიყვარულის ვარამს უქარვებდა თურმე ფერად სადაფებით მოოჭვილი ჩონგური.

დედიკო!

გვიან გავიგე ეს ყოველივე: მე ვიყავი ის უდარდელი ბავშვი. შენ _ იმ ჩონგურის პატრონი. ღმერთია მოწამე მე ეს ამბავი არ გამომიგონია.

განა შენ არ შემაყვარე შენი ნამზითევი “ვეფხისტყაოსანის“ სიტკბო?!

ვაიმე, შენმა სიკვდილმა ჩემი გული ისევე დაამსხვრია, როგორც ჩემდამი სიყვარულმა შენი მტირალა ჩონგური.

უძილო ღამეების საშინელი მელანქოლიით დასეტყვილი დღე და ღამე ვფიქრობ, დედიკო, შენთვის.

სიხარული გაეყარა ჩემს სულს, დავმარტოხელდი _ და არ მესმის, როგორ იქნება, რომ ჩემი ხმა შენ ვეღარ მოგვწვდეს?

როგორ იქნება, ძვირფასო დედა, რომ ჩვენ გაგვთიშოს თუნდაც სიკვდილმა?

ტფილისი, 1928 წელი.