გაზიარება

შავი ნაღველის რომანსი (მთარგმნელი: თამაზ ჩხენკელი)

განთიადს ეძებენ მამლები,
ნისკარტებს იქნევენ სოლებად,
როდესაც ბინდიან მთებიდან
ეშვება მზისფერი სოლედად.
სხეული - სპილენძის მორევი,
ფაშატის სუნთქვა და გესლია,
ძუძუნი - გრდემლია ორივე,
მრგვალ საგალობლებად კვნესიან.
- სოლედად, მითხარი რა გინდა,
რას ეძებ, რატომ ვერ ისვენებ.
- მე მინდა იგი, რაც მე მინდა,
მომეშვი და ნუღარ მიხსენებ.
მე მინდა შვება და ხალისი
და ჩემს გულს დავეძებ ისევე!
- სოლედად, შენ ჩემი დარდი ხარ. . .
შმაგი და ავხორცი ფაშატი
მირბის და ბნელ ზღვაში ვარდება,
რომ იქვე მოკვდეს ან დაშავდეს.
- ო, ზღვაზე ნუ მეტყვი ნურაფერს.
შავლეგა წუხილის ბალახი
კვლავ ხარობს მიწაზე, როდესაც
ნიავი აჟრჟოლებს ჭალაკებს.
- სოლედად, დარდი შენ თვითონ ხარ,
ნაღველი მწარე და საშური,
შენ სტირი ლოდინის სიმწრისგან
მოგვრილი ლიმონის ნაჟურით.
- დარიო? სიშმაგე მაწვალებს,
მე ვბორგავ სიგიჟის სახადით.
და მიწით მივათრევ ნაწნავებს
სამზადის კარიდან სახლამდე.
დარდიო? მივალ და მცვივდება
სურვილთა მღვივანი ფურცელი,
ო, ჩემი პერანგის შრიალი
და ყაყაჩოსფერი მუცელი
- მტრედების ნაბანი ისხურე,
სიმშვიდით დაიწყე ზმორება,
ნანა და ნანინა, მზისფერო,
თვალები დახუჭე სოლედად.
იქ, დაბლა მდინარე ხმაურობს,
ცისა და ჩიტების ქარია
და გოგრის ყვითელი ყვავივლით
თავს იმკობს ნამგალა კალია.
ო, ბოშა ქალების ნაღველი,
ყოველღამ ცეცხლად რომ ანთია -
დაკარგულ კალაპოტს მისტირის
და გზათა შორეულ განთიადს.