გაზაფხულს ია ამოდის, 

სთველში ირემი ჰყვირისო, - 

ეს ჩემი გული ტიალი 

ისევ და ისევ სტირისო. 

ღამით მინახავს მთის პირად 

ბუ გულსაკლავად ჰკიოდეს; 

ნეტავ, თუ კიდევ სხვასაცა 

ჩემებრივ გული სტკიოდეს?! 

მითამ სუყველას ბოლო აქვს, 

ზღვანიც-კი დაშრებიანო; 

მაშ ჩემის გულის დამჭრელნი 

რატომ არ გასწყდებიანო?!

გავცუდდით, გავირიყენით,

მოდგა და მოდგა მტრის ჯარი,

ციხის მოერტყა ლიბოსა;

რჩებოდა ჩვენი ქავ-ციხე

გულხადარას და დიდოსა.

“უნდა ცოლ-შვილით მტერს დავრჩეთ,

სირცხვილი კისრით ვზიდოთა!

მას მემრე ტანზე აბჯარი

როგორღა დავიკიდოთა?!”

ცეცხლად გადიქცა ბაკური,

მარტო ოხვრად და კვნესადა...

გული ჰქცევია ტალადა,

თვალები უჩანს კვესადა.

“ვაჰ დედას მტრისას!” _ ესა სთქვა,

ხელი გაივლო ხმალზედა:

“ისევ მე დაგხოცთ!” _ და ცოლ-შვილს

თავები დასჭრა წამზედა.

მტერს მიეგება ციხის კარს,

მეც იმას მივყევ კვალზედა.

გაუხტა ხმალმოღერებით,

ფრანგულმა გაიცინაო;

თორმეტი მოჰკლა ციხის კარს,

ერთურთზე დააწვინაო.

ვეფხვსა დააცვდა კლანჭები,

ბაკურმაც დაიძინაო.