სონეტი 75 (მთარგმნელი:ალექსანდრე ელერდაშვილი)

ჩემს ფიქრებს ისე ასაზრდოებ შენი თვალებით,

თითქოს ცა მიწას ეფრქვევაო წვიმის წვეთებად,

თითქოსდა ვაჭარს ოქრო-ვერცხლის შემოძალებით

ყოფნა ექცაო სარაინდო სულისკვეთებად.

და ასე - ვგავარ ხან ხელმწიფეს, უხვს და იღბლიანს,

ხან სიხარბეში მეკარგება გზა და სავალი,

ხან ყველგან მძარცველს და ავაზაკს ვლანდავ ნიღბიანს,

ხან მინდა ყველას მივცე ჩემი შემოსავალი.

და ასე - ზოგჯერ სიწყვდიადის ეშვება ფარდა.

თვალსაწიერი მოჩანს ზოგჯერ ლამაზ ფერებად...

და შენგან ჩუმად ნაჩუქარი ღიმილის გარდა,

აღარაფერი მეჩვენება ბედნიერებად.

ასე დღითიდღე იწურება წუთისოფელი:

ხან ვფლობ ყველაფერს, ხან არაფრის არ ვარ მფლობელი..