სონეტი 120 (მთარგმნელი:ალექსანდრე ელერდაშვილი)
და ამ გრძნობასთან ჩემი წყენა მონაგონია,
ვით დამნაშავე, ქედს რომ გიხრი, ნუთუ არ იცი,
შენ ჩემი გული ქვა და რკინა ხომ არ გგონია.
ნუთუ გწადია, მეც შენსავით გავყვე ცხოვრებას,
მეც მოვიძიო მოყვასისკენ გზა უკეთური
და ყველა წყენის საუკუნო დამახსოვრებას
მეც მოვადევნო შურისგება ჯოჯოხეთური?!
ნუთუ არ გახსოვს შენ იმ ღამის გრძნეული სევდა,
როცა ერთმანეთს შევალიეთ სული ფერებით
და დავიამეთ სატკივარი, რაც კი რამ გვდევდა,
მაცოცხლებელი სიყვარულის მშვენიერებით.
მე პატიებით განგაშორე ცოდვა ყოველი,
ახლა სანაცვლო პატიებას შენგან მოველი.
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru