ჭრელი გველი
სიცოცხლე მშვიდი მდინარეა,
გასდევს მოედანს,
ჩემი თვალები ამ მდინარის მშრალი ქვებია
და ისე გგრძნობენ,
მზერას ძველი ხავსი მოედო
და შენ გარეშე
სხვა კადრები ისე ქრებიან,
დილით ნანახი სიზმარივით.
მოჩანს (მიწამე),
ხიდის ორ მხარეს, ნაივურად ნახატი შარა...
მე როლს ვთამაშობ ჩემი თავის,
ვგავარ მიწაყრილს,
ვასრულებ ყოფნას სულს და შეცვლილ სხეულებს შორის,
ჭრელი გველივით...
დასავლეთში, თითქოს კანზასში
ხეზე დავკიდე, ტყავის ქამრით, მთელი ცხოვრება
და მზემ, ძვლებამდე, გაცრეცილი კანი გააშრო.
ცაში ღრუბლები გადადიან მკვდარი ცხვრებივით.
ვმდუმარებ შენზე...
წვიმებია, ქარმა წამიღო,
ვფანტავ ჩემს თვალებს მდინარეში, სადაფებივით,
დგას მარტოობა - უშენობის ბოლო პარმაღი,
მოდი, მზის შუქზე ამიტანე სარდაფებიდან.
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru