დრო გადის, თუმცა დგახარ ისევ რიცხვში - მხოლობით,
ცდილობ, სიტყვებთან გამონახო მცირე საერთო;
არც გიკვირს, ასე უსამშობლოდ როგორ ვცხოვრობდით
საქართველო და ქართველები - უერთმანეთოდ...

ახლა კი ვხედავთ, ჩვენივ მიწას ორად გაყოფილს,-
ვამბობ: ქართველის ძარღვში სისხლი როგორ შენელდეს,
როცა სამშობლო აღარ დაგვრჩა ჩვენთვის სამყოფი,
სადაც შვილები საკუთარ ბედს აიშენებენ!

და მიაქვთ მიწა, რასაც სისხლით მოვიპოვებდით
ოდესღაც. დღეს კი ჩვენს სატკივარს ტირის ბუნება...
არ შეიძლება საქართველოს ჰყავდეს პოეტი,
რომელიც ქვეყნის ასეთ სვე-ბედს შეეგუება!!!