აბესაძე (ზედვაკელი) გიო
გაზიარება

მი,ლექსებით დავხურავ... 

მიმი,
როცა მოვედი ცა ხატავდა მეწამულ
ფერებს,რაღაც ფუნჯით და აირია პალიტრა.
ჩამოღამდა უცებ და სამწუხაროდ ,მე წავალ.
ჩემი გამცილებელი მთვარე მზერით დამითვრა.
ქუჩას შემორჩენია ვიღაც ლოთი-ავარა,
ბნელ კუთხეში ლოდინით იღრიცება მეძავი.
და მე ხელად გასული რითმის მოსაპარავად 
მოაჯირთან ვდგავარ და ისევ მტკვარს მივეძალე.
უხარია დინებას-გადახტომას ვაპირებ,
პოეტები, რატომღაც, თავს ადვილად იკლავენ.
ჩემდათავად სიკვდილზე ფიქრის დედა ვატირე,
ოღონდ არსად წახვიდე,ოღონდ ჩემთან იყავი.
შუაღამე გადადის,ქუჩა-რკინის კარს უკან!
სიცხიანი კაცივით მუზამ წამომახურა.
შევიცვალე: 
სხვას ვამბობ,
სხვას ვმღერი და სხვას ვუკრავ...
სახლს ვაშენებ შენთვის, მიი, და ლექსებით დავხურავ!

??????