მარტოობა (მთარგმნელი აბჟანდაძე ანზორ)

ვაი, რას მუხთლობს წუთისოფელი!

სურს მარტოობის ზღვაში გამრიყოს...

ლხენა გაიყოს მზადაა ყველა,

არავის არ სურს, დარდი გაიყოს!

მარტო ვარ, როგორც მეუფე ზეცის,

და გული სევდით მევსება ობოლს;

და ვხედავ, ვხედავ, _ მორჩილნი ბედის მიჰფრენენ წლები,

სიზმრები როგორც.

მევლინებიან ისევე მერე და ოცნებანი ჰშვენიან ფრთამალთ;

და ვხედავ კუბოს, რომელიც მელის...

რად ვალოდინო? ამქვეყნად რა მაქვს?..

მოვკვდები...

ჩემთვის ვინ დაღვრის ცრემლებს?..

ზოგს კი _ მოწამე არის გამჩენი,

გაუხარდება უფრო უმეტეს, ვიდრე ამქვეყნად მოვლენა ჩემი.

1830