ჩვენ
უცხო ვინმე არ გეგონოთ,
მე ვარ რატი რატიშვილი,
ათი შვილი ცოცხალი მყავს,
ასი შვილის შვილისშვილი.
მათში სულ ყველაზე უმცროსს
ჩემი სახელი აქვს: რატი,
მე ასი წლის მოხუცი ვარ,
მას წელს შეუსრულდა ათი.
როცა ვკითხავ: „ოცი წელი,
მიმდინარე წლებს რომ ერთვის,
ვისთვის იყო მეომარი?“
ბავშვი მიპასუხებს: - „ჩვენთვის!“
შემდეგ ვკითხავ: „ამ დროშებით
ამ ვარდებით მონაფენი
დღე ვისია დღევანდელი?“
ბავშვი მიპასუხებს: - „ჩვენი!“
ბოლოს ვკითხავ: „მომავალი
საქართველოს შვება-ლხენა
ვინ იგრძნოს და უზრუნველყოს?“
ბავშვი მიპასუხებს: - „ჩვენა!“
ასეც არის! ამ ოც წელში,
რაც ჩვენში გზა გაიკაფა,
მსგავსზე ფიქრსაც ვერ ბედავდა
ჩვენი პაპის - პაპისპაპა.
მაშ, მრავალი გამარჯვების
წინ გვიძღოდეს, ჩემო რატი,
ოცჯერ ოცი, ოცჯერ ასი
და ათასი წელიწადი!
1941
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru