ებანოიძე ზაალ
გაზიარება

კითხულობს თვალი 

კითხულობს თვალი ბედ-იღბლის წერილს 
და ვარსკვლავების ფარსაგად შემხმარ 
ტოტიდან ფეხით ჩამოდის ბნელი - 
ბნელი გახურავს და ბნელზე წევხარ. 

მოძრაობს გზა თუ მოძრაობს თოკი 
და ქარის ტირილს პასუხობს მინა, 
და ოპტიმიზმით დამძღარი ჯოგი 
დაყრილა აქვე და მშვიდად ხვრინავს. 

მამლის ყივილი - ასანთის ღერი - 
ეს ერთადერთი იმედი ხსნისთვის, 
გაკრული რამე იდუმალ ხელით 
აქა-იქ მბჟუტავ ნაპერწკალს ისვრის 

და ჩნდება ბზარი და ბნელის ფსკერზე 
დაცურავს თვალი შიშით და თრთოლვით, 
და მიზეზ-მიზეზ მწვანე ხავსს ეძებს 
და ხავსის ნაცვლად - თრთვილი და თოვლი! 

"დაიქცეს!" - ყვირი და მერე წუხარ, 
რაზე და რატომ, ჩვენ შორის დარჩეს, 
გატეხავ შეშას და მშიერ ბუხარს 
სულ თითო-თითო მუგუზლით არჩენ. 

და დგება წუთით, როდესაც მთენთავ 
დუმილზე ზანტად ეყრდნობი მხრებით, 
მერე უეცრად უბიძგებ შენს თავს 
შენგან და მაინც შენშივე რჩები. 

თუ რამე ამდროს ღარღილობს - რუა, 
და როცა ისიც ვერაფერს ვერ ცვლის, 
ჭიშკარზე მთვარის გალეულ ყუას 
აჭედებ ფრთხილად და ავთვალს ებრძვი.

??????