ებანოიძე ზაალ
გაზიარება

თუმცა ხანდახან ხემი... 

სიტყვა. მუსიკა. მითი.
მითი. მუსიკა. სიტყვა.
ამ დროს რო კანი გვითრთის -
განცდის გარეშე ვინ თქვას.

დრო თავის ნებით მიდის,
თუ ჩვენს გამო და ჩვენით.
მიაქვს - რაიმე მინდი,
რჩება - რაიმე ძღვენი.

თვალსაწიერი! - რა ჩანს
რო გამოვისხათ ფრთები:
ყანჩა! ყანჩა და ყანჩა!
მთები! მთები და მთები!

უდაბნოს მერე - სვეტი!
კლდე! კლდეზე ხათრად - თოვლი!
უნდა დაგვესხას რეტი
ჩვენ ერთმანეთის პოვნით.

"რა ვქნათ" (არ გითქვამს, მესმის) -
გაიფიქრე და გაგცი:
"აღმოცენებას ფესვის
იწვევს სიკვდილი მარცვლის".

"კარგ მთქმელს - გამგონეც კარგი" -
მორცხვად მიხედნეს ყური:
ხო გემოწმება წარბი,
ხო გეთანხმება გული.

აღარ იკმარა სივრცემ
ტანსამკაული სამი
და დროს - "მეოთხეს" იცმევს
თუ თავს იტყვილებს ამით.

და თვლემს შენი და ჩემი
მომადლებული მღვიმე;
თუმცა ხანდახან ხემი
მაინც აფხიზლებს სიმებს.

სიტყვაში, როგორც სახლში,
შედის ასეთ დროს ბგერა
და თვალგახელილ ბავშვის
სიზმრის ბრმებივით გვჯერა.

??????