გაბაიძე გიორგი
გაზიარება

გაგონებაზე ამ სიტყვების 

თურმე სევდასაც 
დაჰყოლია
მისი საზღვრები,
ჭმუნვა – როგორც მზე, 
უპეებში
ცრემლებს აშრობდა,
სიტყვებს, რომლებსაც 
ვერასოდეს
გავისაზრებდი,
იყო – “ძვირფასო, 
მაპატიე, 
უნდა დავშორდეთ”.

თურმე კოცნასაც 
შესძლებია 
ტუჩზე გახუნდეს,
იყო მოხუცი, 
შინაგანად
მუდამ ბავშვობდე,
მათხოვარივით 
ვაგროვებდი, 
ვნების ცივ ხურდებს,
პასუხად კი რა? – 
“მაპატიე,
უნდა დავშორდეთ”.

ზამთარია და 
ფანტელების 
ფარფატა პეპლებს,
ალვებს კი ირგვლივ, 
დათოვლილთ და
ცამდე აშოლტილთ, 
არ ვეწევი, თუმც დავამსხვრიე,
მაინც საფერფლე,
გაგონებაზე ამ სიტყვების –
“უნდა დავშორდეთ”...

??????