ქათამაძე ჯემალ
გაზიარება

დედას 

ნოდარ ყურშუბაძეს

უშენოდ ერთი გავიდა წელი,
გაცივდა გული, სახლი და კერა.
შემაჟრიალებს დარდები მწველი,
შენი სიკვდილი მაინც არ მჯერა.

გაღიმებული მხვდებოდი სახლში, −
მონატრებული ყოველთვის ჩემზე,
ამხელა კაცი გეგონე ბავშვი,
მიხუტებული დუმილით მკერდზე.

შემოვაღებდი ჭიშკარს და ხელად
დავიძახებდი ხმამაღლა: − დედა!
ახლა რად ტირის ტირიფი ველად,
სიცარიელე რად შემეფეთა.

პატარა საფლავს, პატარა ხესთან,
ჩემი ცრემლები ბალახებს რწყავენ.
მაინც ცოცხალი მგონიხარ, დედა,
და არ ჩავიცვამ არასდროს შავებს…

??????