ომგადახდილს
მის მიწას და მაღალ ზეცას,
ჭრილოებით დამშვენებულ
მზეჭაბუკის აღტაცებას;'
იავნანას, პატარები
რომ გვაქცია ჭაბუკებად,
საქართველოს პოეტებო,
მის დედობას ვუთხრათ ქება!
იმ ზენაქარს, იმ ქვენაქარს,
აკვანი რომ დაგვირწია,
ხან დედურად შეგვიძახა,
ხან მზესავით გაგვიცინა;
ვინც გვასწავლა მრისხანება,
ვინც გვასწავლა გაღიმება,
ავდგეთ, ვაშად ავხმიანდეთ,
მის დედობას ვუთხრათ ქება!
არაგვის და ივრის ჭალებს,
რიონის და მტკვრის ნაპირებს,
ქსნის ნაპირებს ვინც უმღერა,
ან სიმღერას ვინც აპირებს;
საქართველოს მამაც შვილებს, -
მათი ქება გვეთქვას ბევრჯერ,
გორგასალის ნაშიერებს
ის ქართული ძვლები შერჩეთ!
ის ქართული ძვლები შერჩეს
ყველა ვაჟს და ყველა ვაჟკაცს,
ლახვრით მტერი დაელახვროს
და ვაშას დროს ეთქვას ვაშა!
1946 წ.
თებერვალი.
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru