*** "ვაგლახ!"
ვაგლახ! შეშლილის ამაგს ესწრაფვი,
როს ულევი და უქმი დარდია,
როცა თასშია მარტო თეზაფი
და აღარ ამბობს, `რა ვქნას~, გადია...
ნუ ხარო, ყელი თუ მეღერება,
თითქოს მქონდა და არ წარვეც დარი,
`ნუ ჰყვედრი, იყვნენ~, – მითხრეს ხელებმა
და გამეხედა ბავშვობის მხარეს.
თავს არ დაჰკარგავს, ო, არ მოსცდება
სული, მას არ სურს ბნელის ბნელს ჩასწვდეს,
როცა მზეს უკვირს, ზღვა იკოცნება,
მზით მაოცარი, მზით ეძებს საზრდელს.
ვამბობ: – მე მახოვს, რომ ვარ ნაცადი,
რომ ბედად საქმე გამოვაცხადე,
რომ ჩემივ ქარით
ირხევა ფარი.
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru