ქაშვეთი
შორია შარიშური შარათა,
მოჰქრიან სოველი ქარნი,
ბორიო – ფლოქვების მარაბდა,
ალები ტალებად მდგარნი.
სანთელი მთიების მფანტველი,
ლიცლიცებს ციალით ნელი,
კანკალებს კილამონ-კანკელი,
ბანი და ებანი ბნელი.
ღვთისმშობლის ღიმილი მიტირე,
დამთიე სუდარა დარად, –
ამით რამ იდარა მითი რამ,
არკადებს აკრია: კმარა!
II
ელიან ლიანს და ლელიანს,
ჩუმი სიცოცხლეა, მტკნარი,
გულიანს ბროლიან-ყელიანს,
ხახაში იხერგავს მტკვარი,
ქვიშათა ქუშია ქაშვეთი,
დროთა მარაბდულთა სევდა
ვის ავი ლაშებით ღლავ-შეთი
მუსვრად და სალმობად სდევდა.
ან არარატებად არი რად,
კეცტყავი კეცილი კეცად?
მამულო გაქრობად ლამულო,
მრისხვალი თვალი თუ გეცა?
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru